27 Απριλίου 1941…

Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη

(το κείμενο έστειλε η Λιάνα)

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά  ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό  Ελσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης  και να υψώσει τη σβάστικα.  Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από τήν εληά τής Αθηνάς οι  Γερμανοί αντικρύζουν στό ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού  δεσπόζει τής πόλης, τήν γαλανόλευκη σημαία πού θ’ αντικατασταθή από τόν  αγκυλωτό σταυρό.  Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος  όπως πάντα.  Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο  επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο που φρουρούσε τη σημαία  μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.  Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωϊ έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.

«ΟΧΙ»! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά οι Έλληνες..  Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο  στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την  δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο  εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο  γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία,  έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων  Γερμανών ρίχτηκε μ’ ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο  με το τίμιο αίμα του.

Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από τό κενό: 60 μέτρα πιό κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στόν βράχο, σκεπασμένος μέ τό σάβανο πού διάλεξε.

Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί κεφαλής τών εμπροσθοφυλακών, ο  αρχηγός ιππικού Γιάκομπι καί ο λοχαγός Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν τόν ραδιοφωνικό σταθμόν Αθηνών γιά νά στείλουν μήνυμα στόν Χίτλερ:

«Μάϊν Φύρερ, στίς 27 Απριλίου, στίς 8 καί 10, εισήλθαμε εις τάς Αθήνας, επί κεφαλής τών πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, καί στίς 8 καί 45, υψώσαμε τήν σημαία τού Ράϊχ πάνω στήν Ακρόπολη καί στό Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».  Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση  Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο  φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του  ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του  γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ’ αυτό που είδαν και δεν  κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην  DAILY MAIL με τίτλο: «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας  φέρει την σημαία του έως τον θάνατο).

Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλληκάρι να γκρεμοτσακίζεται  μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο  μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη  μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους.

Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα του ευζώνου.

Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας. Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει. Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ’  όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά,  μέσα σας, κάθε φορά που αντικρύζετε τη σημαία μας. Πείτε στα παιδιά σας  ότι αυτή η σημαία, έχει βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί  αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας

Αχ νιάτα…!

Μια φωτογραφία ντοκουμέντο – μας την έστειλε η Άρτεμις!

Από το σχολείο μας στο Ελληνικό – το πιο όμορφο σχολείο του κόσμου!

Διακρίνουμε από αριστερά τη Στεφανία (μάλλον), τη Δήμητρα, τη Δέσπω, την Όλγα Π, τη Μαργαρίτα Π, τη Λιάνα, την Μαριλένα, τη Μαργαρίτα Ρ…

Πρέπει νάναι η τελευταία μας χρονιά στο Pierce του Ελληνικού. Άρα σχολική χρονιά 1964-65 – είμαστε στην 4η Γυμνασίου ή Α Λυκείου…

Όποια θυμάται καλύτερα, ας μας διορθώσει…

Σύμφωνα με τη Λιάνα, η φωτογραφία πρέπει νάναι αρχές καλοκαιριού του ΄63 ή ΄64 – άρα είμαστε στη Β ή Γ Γυμνασίου. Κι επειδή, δεν είμαστε σίγουρες για χρονολογία, διαλέγουμε ένα μέσο όρο…

Ιούνιος 1964!!!

Περιμένοντας την Ανάσταση του τόπου…

Μας το έστειλε η Λιάνα…

Περιμένοντας την Ανάσταση του τόπου…

Ρεπορτάζ και Συμπεράσματα της εκδήλωσης των Πανεπιστημιακών της 13-4-2011

Όπως είναι ήδη γνωστό χθες έγινε η πρώτη από μια σειρά εκδηλώσεων, (που θα συνεχίσει σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας), ενός τμήματος πανεπιστημιακών δασκάλων στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών (προπύλαια), από τις 10. πμ μέχρι το βράδυ 9 μμ. Μην ψάξετε να την βρείτε στα καθεστωτικά ΜΜΕ, δεν θα την βρείτε και αντιλαμβάνεστε το γιατί.

Εκείνο που προξένησε μεγάλη εντύπωση ήταν ο μεγάλος αριθμός των πολιτών που πήγαν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση, σε σημείο που να κάθονται, πάρα πολλοί όρθιοι για ώρες.

Πέραν των γνωστών χαιρετισμών, μεταξύ των οποίων,του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Καθηγητή, Θεοδόση Πελεγκρίνη, τον γραπτό χαιρετισμό του Μίκη Θεοδωράκη, κ.λ.π. κατά σειρά οι κύριοι ομιλητές ήταν οι:

1) Απόστολος Γεωργιάδης Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ομοτ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
2) Κώστας Ρίζος, Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου ετ.
3) Γιώργος Κασιμάτης Ομότ. Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
4) Κώστας Μπέης, Ομότ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
5) Κώστας Χρυσόγονος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης.
6) Γιώργος Κατρούγκαλος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Θράκης.
7) Ξενοφών Κοντιάδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
9) Μιχάλης Σταθόπουλος, πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
10) Στέφανος Μάνος.
11) Αντώνης Μπρεδήμας, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
12) Ναπολέων Μαραβέγιας, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
13) Γιάννης Βαρουφάκης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
14) Νίκος Κοτζιάς, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πειραιώς.
15) Γιώργος Στεφανάκης, Πρόεδρος του Ιδρύματος Ιστορίας Ελ. Βενιζέλου.
16) Μελέτης Μελετόπουλος, Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
17) Γιώργος Κοντογιώργης, Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου, ο οποίος δεν μίλησε αλλά έκανε γραπτή παρέμβαση.

Τα συμπεράσματα που βγήκαν από την χθεσινή εκδήλωση, έτσι όπως τα είδαμε και τα ζήσαμε εμείς, συνθέτοντας τόσο τα κοινά σημεία των διαφόρων ομιλιών, τα οποία όμως είχαν ταυτόχρονα και την μεγαλύτερη αποδοχή από το ακροατήριο ήταν προς δύο κατευθύνσεις:

Α) Αλλαγή στο Σύνταγμα της χώρας.
Β) Αλλαγή εδώ και τώρα και
Γ) Η αντισυνταγματικότητα του μνημονίου και των τριών δανειακών συμβάσεων που το συνοδεύουν.

Οι κύριες Συνταγματικές αλλαγές που προτάθηκαν ταυτόχρονα από πολλούς ήταν:

1) Άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας  από το λαό. Αυτό ήταν γενικό αίτημα σχεδόν όλων, το οποίο πήρε δύο μορφές είτε άμεση εκλογή και ταυτόχρονα κοινοβουλευτική δημοκρατία, είτε κατευθείαν προεδρική δημοκρατία.
2) Αυξημένες αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
3) Σταθερό χρόνο διεξαγωγής εκλογών.
4) Σταθερό εκλογικό σύστημα.
5) Ασυμβίβαστο ταυτόχρονης ιδιότητας βουλευτή και υπουργού.
6) Πλήρης διάκριση των εξουσιών (Εκτελεστικής, Νομοθετικής και Δικαστικής).
7) Συνταγματική ρύθμιση για την οργάνωση και λειτουργία των κομμάτων, που θα κατοχυρώνει υποχρεωτικά αφενός την εσωκομματική δημοκρατία στα κόμματα, αφετέρου την πλήρη οικονομική τους διαφάνεια, με ποινές, είτε την διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης, είτε την έκπτωση από το βουλευτικό αξίωμα των αντίστοιχων βουλευτών.

8) Να σταματήσει το κλειστό επάγγελμα του πολιτικού.
9) Περιορισμός θητειών στα πολιτικά αξιώματα.
10) Κατάργηση της κληρονομικής οικογενειοκρατίας στην πολιτική και στα πανεπιστήμια.
11) Κατάργηση της συντεχνιακής προστασίας της τάξης των πολιτικών (βουλευτική ασυλία και νόμος περί ευθύνης υπουργών).
12) Ίδρυση οπωσδήποτε Συνταγματικού Δικαστηρίου που να ελέγχει τη συνταγματικότητα των νόμων.
13) Να σταματήσει να διορίζεται η ηγεσία της Δικαιοσύνης από το κόμμα.

Φυσικά οι προτάσεις ήταν πολλές και σημαντικότατες, αλλά εδώ, όπως είπαμε, επιλέξαμε εκείνες που ήταν σχεδόν κοινές σε όλες τις ομιλίες και οι οποίες όμως ταυτόχρονα έτυχαν και της μεγαλύτερης αποδοχής από το κοινό.

Όλες οι ομιλίες θα αναρτηθούν στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα του ιδρύματος Κρίσπη.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ στις καρδιές, στις συνειδήσεις και στην κοινή λογική !

( Μας το έστειλε ο φίλος Τάκης )

Για όσες/ους είναι γεννημένοι μεταξύ 1945 -1965

Ελληνικό, Πρώτη Γυμνασίου, αρχές της 10ετίας 1960…

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.

Ήμασταν μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμη και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες, κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότεανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνον αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτε. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνον ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από μας να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτε, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…

ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΠΑΣΧΑ & ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!!

ΝΑΜΑΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ, ΤΥΧΕΡΕΣ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ!

ΚΑΙ Ν’ ΑΝΤΑΜΩΝΟΥΜΕ!!

Ο Νίτσε για τους Έλληνες…

Μας το έστειλε η Λιάνα…

Αποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

«Οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού…»

Friedrich Wilhelm Nietzsche (1844-1900)

Η προσπάθεια αυτή, είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή, στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά, μια οργή ποτισμένη με μίσος, ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή), ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.

Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους, δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα, να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.

Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή, να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.

Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι, οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα, όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών, είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται, οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα»!!!

Friedrich Wilhelm Nietzsche