Ντροπή και φόβος απέναντι στους Έλληνες…

Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

(Αναδημοσίευση από ΛΕΣΧΗ ΣΚΕΨΗΣ, 7-10-2011)

Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του…

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα.

Φρειδερίκος Νίτσε

(Kαι κάτι επίκαιρο: το μίσος εναντίον των Ελλήνων δεν ξεσπάει μόνο από τους ξένους αλλά και από τους έλληνες πράκτορές τους που κατά τάλλα εν ονόματι της πατρίδας διεργάζονται τον απόλυτο αφανισμό μας)

Ο Νίτσε για τους Έλληνες…

Μας το έστειλε η Λιάνα…

Αποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

«Οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού…»

Friedrich Wilhelm Nietzsche (1844-1900)

Η προσπάθεια αυτή, είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή, στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά, μια οργή ποτισμένη με μίσος, ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή), ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.

Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους, δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα, να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.

Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή, να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.

Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι, οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα, όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών, είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται, οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα»!!!

Friedrich Wilhelm Nietzsche

…είμαστε πολύ απρόθυμοι να πιστέψουμε ό,τι δεν είμαστε ικανοί να κατανοήσουμε…*

Γιάννης Σταύρου, Γυναίκα με καπέλο, λάδι σε καμβά

Βαθύς γνώστης της ανθρώπινης φύσης ο La Rochefoucauld παραμένει ένας αξεπέραστος στοχαστής.

Τα αποφθέγματα του θεωρούνται από τα καλύτερα που γράφτηκαν ποτέ…

Απολαύστέ τα σε πρόχειρη μετάφραση από αγγλικό κείμενο:

* Francois de La Rochefoucauld (1613–1680)

If we did not flatter ourselves, the flattery of others could never harm us.

Εάν δεν κολακεύουμε τους εαυτούς μας, η κολακεία των άλλων ποτέ δεν θα μας βλάψει.

If we had no faults of our own, we should not take so much pleasure in noticing those in others.

Εάν δεν είχαμε δικά μας ελαττώματα, δεν θα αντλούσαμε τόσο πολλή ευχαρίστηση παρατηρώντας τα στους άλλους.

Innocence does not find near so much protection as guilt.

Η αθωότητα δεν προστατεύεται ποτέ τόσο πολύ όσο η ενοχή

It is from a weakness and smallness of mind that men are opinionated; and we are very loath to believe what we are not able to comprehend.

Από αδυναμία και μικρότητα του μυαλού οι άνθρωποι είναι αδιάλλακτοι· και είμαστε πολύ απρόθυμοι να πιστέψουμε ό,τι δεν είμαστε ικανοί να κατανοήσουμε.

It is often laziness and timidity that keep us within our duty while virtue gets all the credit.

Είναι συχνά η τεμπελιά και η δειλία που μας κρατούν στο καθήκον μας ενώ η αρετή παίρνει όλα τα εύσημα.

Mediocre minds usually dismiss anything which reaches beyond their own understanding.

Τα μέτρια μυαλά συνήθως απορρίπτουν ό,τι αδυνατούν να κατανοήσουν

Nothing prevents one from appearing natural as the desire to appear natural.

Τίποτα δεν αποτρέπει κάποιον να εμφανίζεται φυσικός όσο η επιθυμία να εμφανίζεται φυσικός.

People always complain about their memories, never about their minds.

Οι άνθρωποι πάντα παραπονιούνται για τις αναμνήσεις τους, ποτέ για τα μυαλά τους.

Perfect behaviour is born of complete indifference.

Η τέλεια συμπεριφορά είναι γέννημα της πλήρους αδιαφορίας

Perfect Valour is to do, without a witness, all that we could do before the whole world.

Τέλεια ανδρεία σημαίνει να διαπράττεις, χωρίς κανένα μάρτυρα, όλα αυτά που θα μπορούσες να διαπράξεις μποστά σ’ολόκληρο τον κόσμο.

Philosophy finds it an easy matter to vanquish past and future evils, but the present are commonly too hard for it.

Η φιλοσοφία βρίσκει εύκολο θέμα όταν συντρίβει παρελθόντα και μελλοντικά κακά, όμως τα παρόντα είναι συνήθως πάρα πολύ δύσκολα γι’ αυτήν.

Quarrels would not last long if the fault was only on one side.

Οι φιλονικίες δεν θα διαρκούσαν πολύ εάν το σφάλμα βρισκόταν ήταν μόνο στη μια πλευρά.

The principal point of cleverness is to know how to value things just as they deserve.

Το κύριο σημείο της ευφυίας είναι να γνωρίζεις να εκτιμάς τα πράγματα όπως ακριβώς το αξίζουν.

The reason why so few people are agreeable in conversation is that each is thinking more about what he intends to say than others are saying.

Ο λόγος για τον οποίο τόσο λίγοι άνθρωποι συμφωνούν στη συζήτηση είναι γιατί ο καθένας σκέφτεται περισσότερο για αυτό που σκοπεύει να πει παρα γι’αυτό που λένε οι άλλοι.

The surest way to be deceived is to consider oneself cleverer than others.

Ο πιό σίγουρος τρόπος να εξαπατηθεί κανείς είναι να θεωρήσει τον εαυτό του εξυπνότερο από τους άλλος.

There are various sorts of curiosity; one is from interest, which makes us desire to know that which may be useful to us; and the other, from pride which comes from the wish to know what others are ignorant of.

Υπάρχουν διάφορα είδη περιέργειας· κάποιο είναι από το ενδιαφέρον, που μας κάνει να επιθυμούμε να γνωρίζουμε ό,τι μπορεί να μας αποβεί χρήσιμο· και το άλλο, από την υπερηφάνεια που προέρχεται από την επιθυμία να γνωρίζουμε ό,τι οι άλλοι αγνοούν.

There is nothing men are so generous of as advice.

Σε τίποτα οι άνθρωποι δεν είναι τόσο γεναιόδωροι όσο στις συμβουλές.

Those who are incapable of committing great crimes do not readily suspect them in others.

Αυτοί που είναι ανίκανοι να διαπράξουν μεγάλα εγκλήμτα δεν τα υποψιάζονται εύκολα στους άλλους.

Those who occupy their minds with small matters, generally become incapable of greatness.

Αυτοί που απασχολούν το μυαλό τους με μικροθέματα, γίνονται ανίκανοι για το μεγαλειώδες.

Though men are apt to flatter and exalt themselves with their great achievements, yet these are, in truth, very often owing not so much to design as chance.

Παρ’όλο που οι άνθρωποι αρέσκονται να κολακεύουν και να εξυψώνουν τους εαυτούς τους για τα μεγάλα τους επιτεύγματα, στην πραγματικότητα, αυτά οφείλονται όχι τόσο στον σχεδιασμό όσο στην τύχη.

Usually we praise only to be praised.

Συνήθως εγκωμιάζουμε μόνο για να εγκωμιαστούμε.

Virtue would go far if vanity did not keep it company.

Η αρετή θα πήγαινε μακριά εάν η ματαιοδοξία δεν της κρατούσε συντοφιά.

We always love those who admire us, but we do not always love those whom we admire.

Συνήθως αγαπούμε όσους μας θαυμάζουν, αλλά δεν αγαπούμε πάντα όσους εμείς θαυμάζουμε.

We are more interested in making others believe we are happy than in trying to be happy ourselves.

Ενδιαφερόμαστε περισσότερο να κάνουμε τους άλλους να θεωρούν ότι είμαστε ευτυχείς παρά προσπαθούμε να είμαστε οι ίδιοι ευτυχείς..

We are never so ridiculous through what we are as through what we pretend to be.

Δεν είμαστε ποτέ τόσο γελοίοι μέσω αυτού που είμαστε όσο μέσω αυτού που προσποιούμαστε ότι είμαστε

We are so accustomed to disguise ourselves to others that in the end we become disguised to ourselves.

Έχουμε τόσο εξοικιωθεί να μεταμφιέζουμε τον εαυτό μας απέναντι στους άλλους που στο τέλος μεταμφιεζόμαστε κι απέναντι στον εαυτό μας.

We easily forgive our friends those faults that do no affect us ourselves.

Εύκολα συγχωρούμε στους φίλους μας όσα σφάλματα δεν έχουν επίδραση πάνω μας.

We have no patience with other people’s vanity because it is offensive to our own.

Δεν έχουμε υπομονή με την ματαιοδοξία των άλλων ανθρώπων γιατί δυσαρεστεί τη δική μας.

We often forgive those who bore us, but we cannot forgive those whom we bore.

Συχνά συγχωρούμε αυτούς που βαριόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε όσους μας βαριούνται.

We often pardon those that annoy us, but we cannot pardon those we annoy.

Συχνά συγχωρούμε αυτούς που μας ενοχλούν, αλλά δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε όσους ενοχλούμε.

We only confess our little faults to persuade people that we have no big ones.

Ομολογούμε μόνο τα μικρά μας σφάλματα για να πείσουμε τους ανθρώπους ότι δεν έχουμε διαπράξει μεγάλα.

We promise according to our hopes and perform according to our fears.

Υποσχόμαστε σύμφωνα με τις ελπίδες μας και εκτελούμε σύμφωνα με τους φόβους μας.

We promise in proportion to our hopes, and we deliver in proportion to our fears.

Υποσχόμαστε σε αναλογία με τις ελπίδες μας και διανέμουμε σε αναλογία με τους φόβους μας.

We should often feel ashamed of our best actions if the world could see all the motives which produced them.

Θα αισθανόμασταν συχνά ντροπή για τις καλύτερές μας πράξεις εάν ο κόσμος μπορούσε να δει όλα τα κίνητρα που τις παρήγαγαν

Weakness of character is the only defect which cannot be amended.

Η αδυναμία του χαρακτήρα είναι η μόνη ατέλεια που δεν μπορεί να τροποποιηθεί

What keeps us from abandoning ourselves entirely to one vice, often, is the fact that we have several.

Αυτό που μας κρατά από το να εγκαταλειφθούμε ολοκληρωτικά σε μια κακία, συχνά, είναι το γεγονός ότι διαθέτουμε αρκετές.

What men have called friendship is only a social arrangement, a mutual adjustment of interests, an interchange of services given and received; it is, in sum, simply a business from which those involved propose to derive a steady profit for their own self-love.

Αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν τη φιλία είναι μόνο μια κοινωνική ρύθμιση, μια αμοιβαία προσαρμογή ενδιαφερόντων, μια ανταλλαγή αποδιδομένων και λαμβανομένων  υπηρεσιών· είναι, συνοπτικά, απλά μια επιχείρηση από την οποία όσοι εμπλέκονται σκοπεύουν να αντλήσουν ένα σταθερό κέρδος χάριν της αγάπης στον εαυτό τους και μόνο.

What seems to be generosity is often no more than disguised ambition, which overlooks a small interest in order to secure a great one.

Αυτό που φαίνεται ως γενναιοδωρία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μεταμφιεσμένη φιλοδοξία, η οποία αγνοεί ένα μικρό ενδιαφέρον προκειμένου να εξασφαλιστεί ένα μεγάλο.

What we call generosity is for the most part only the vanity of giving; and we exercise it because we are more fond of that vanity than of the thing we give.

Ό,τι αποκαλούμε γενναιοδωρία είναι ως επί το πλείστον μόνο η ματαιοδοξία του δοσίματος· και το ασκούμε επειδή κλίνουμε περισσότερο στη ματαιοδοξία παρά στα πράγματα που δίνουμε.

Περί εξαφάνισεως της ανθρωπότητας…

Γιάννης Σταύρου, Δειλινό, λάδι σε καμβά

Μιά ποιητική «Δύση», χωρίς ανθρώπους…

Με κεντρικό σύνθημα τους «Είθε να ζήσουμε πολύ και να εξαφανιστούμε«, οι μάγκες του Εθελοντικού Κινήματος για την Εξαφάνιση της Ανθρωπότητας μας τάπαν όλα.

• Σκεπτόμενοι
• Χουμορίστες
• Φιλοσοφημένοι
• Αλτρουιστές
• Καταληκτικοί
• Χωρίς μισόλογα & υποκρισίες

Μπράβο τους!

Αξίζει να βγούμε για λίγο έξω από τον μικροσκοπικό – μικρονοϊκό, δύστυχο, κοσμάκο μας ή κοσμάρα μας και να παρακολουθήσουμε τη σκέψη και τα επιχειρήματα αυτής της, αν μη τι άλλο, έξυπνης διεθνούς ομάδας που ξεκίνησε από το Portland των ΗΠΑ – ως συνήθως οι ιδέες παράγονται στις μητροπόλεις…
Ας τους ακούσουμε λοιπόν…

The Voluntary Human Extinction Movement

“May we live long and die out”

VHEMT (pronounced vehement) is a movement not an organization. It’s a movement advanced by people who care about life on planet Earth. We’re not just a bunch of misanthropes and anti-social, Malthusian misfits, taking morbid delight whenever disaster strikes humans. Nothing could be farther from the truth. Voluntary human extinction is the humanitarian alternative to human disasters.

We don’t carry on about how the human race has shown itself to be a greedy, amoral parasite on the once-healthy face of this planet. That type of negativity offers no solution to the inexorable horrors which human activity is causing.

Rather, The Movement presents an encouraging alternative to the callous exploitation and wholesale destruction of Earth’s ecology.

As VHEMT Volunteers know, the hopeful alternative to the extinction of millions of species of plants and animals is the voluntary extinction of one species: Homo sapiens… us.

Each time another one of us decides to not add another one of us to the burgeoning billions already squatting on this ravaged planet, another ray of hope shines through the gloom.

When every human chooses to stop breeding, Earth’s biosphere will be allowed to return to its former glory, and all remaining creatures will be free to live, die, evolve (if they believe in evolution), and will perhaps pass away, as so many of Nature’s «experiments» have done throughout the eons.

It’s going to take all of us going.

VHEMT (pronounced vehement) is a movement not an organization. It’s a movement advanced by people who care about life on planet Earth. We’re not just a bunch of misanthropes and anti-social, Malthusian misfits, taking morbid delight whenever disaster strikes humans. Nothing could be farther from the truth. Voluntary human extinction is the humanitarian alternative to human disasters.

We don’t carry on about how the human race has shown itself to be a greedy, amoral parasite on the once-healthy face of this planet. That type of negativity offers no solution to the inexorable horrors which human activity is causing.

Rather, The Movement presents an encouraging alternative to the callous exploitation and wholesale destruction of Earth’s ecology.

As VHEMT Volunteers know, the hopeful alternative to the extinction of millions of species of plants and animals is the voluntary extinction of one species: Homo sapiens… us.

Each time another one of us decides to not add another one of us to the burgeoning billions already squatting on this ravaged planet, another ray of hope shines through the gloom.

When every human chooses to stop breeding, Earth’s biosphere will be allowed to return to its former glory, and all remaining creatures will be free to live, die, evolve (if they believe in evolution), and will perhaps pass away, as so many of Nature’s «experiments» have done throughout the eons.

It’s going to take all of us going.

Η συνέχεια στην ιστοσελίδα The Voluntary Human Extinction Movement

Κικέρων, 50 πΧ

• «The budget should be balanced, the treasury should be refilled, public debt should be reduced, the arrogance of officialdom should be tempered and controlled, and the assistance to foreign lands should be curtailed lest Rome becomes bankrupt. People must again learn to work, instead of living on public assistance.»

Cicero, 55 BC

• «Ο προϋπολογισμός πρέπει να εξισορροπηθεί, το θησαυροφυλάκειο να ξαναγεμίσει, το δημόσιο χρέος να μειωθεί, η έπαρση των δημόσιων λειτουργών να συγκρατηθεί και να ελεγχθεί, και η βοήθεια προς τις ξένες χώρες να περιοριστεί, διαφορετικά η Ρώμη θα χρεωκοπήσει. Ο λαός πρέπει να μάθει να δουλεύει αντί να ζεί από την κρατική μέριμνα.»

Κικέρων, 55 πΧ

( από τη Λιάνα… )