Η απόγνωση κι αγανάκτηση των ανθρώπων είναι πλέον στα ύψη…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*

Η απόγνωση κι αγανάκτηση των ανθρώπων είναι πλέον στα ύψη. Εδώ στο Μογκαντίσου του Παπουτσή, στα σύνορα της Λαχώρης που δημιούργησαν οι χαρωπές απόψεις του Καμίνη και οι ιδεοληπτικές δράσεις του Ραγκούση, άρχισε να κυλάει αίμα.

Οι φτωχοί και οι αδύναμοι την πληρώνουν. Γέροι, γυναίκες, έφηβοι, άνθρωποι που δεν μπορούν να φύγουν μακριά από το πρόβλημα, από τον πολυπολιτισμικό παράδεισο που δημιούργησε η πολιτική ορθότητα, η ανομία κι η ανοχή στα καθάρματα. Οι φραγκάτοι που ζουν στο Βόρεια ή κυριλέ Νότια Προάστια ή σε γειτονιές του Κολωνακίου που βρίθουν από φυλάκια, φρουρούς, κάμερες κλπ, δεν έχουν ανάγκη, δεν τους αφορούν όσα συμβαίνουν στον Τρίτο Κόσμο των απλών ανθρώπων. Κανείς δεν θα τους σφάξει σαν αρνιά στη γωνία. Δεν θα μείνει η γυναίκα τους σύξυλη και το παιδί τους ορφανό, πριν γεννηθεί. Κανείς δεν θα τους αρπάξει την τσάντα ενώ περπατάνε, πρώτον γιατί σπανίως περπατάνε κι αυτό πάντα συνοδεία, κι όταν περπατάνε δεν είναι ποτέ στις κακόφημες γειτονιές που ζει το μπας κλας πόπολο. Κι έτσι κι αλλιώς, την τσάντα τους την κρατάει άλλος, ο οποίος είναι και «σιδερωμένος». Άμα σε φυλάνε πιστόλια, οι μαχαιροβγάλτες μένουν μακριά κι αλάργα.

Όμως, ο τόπος αυτός έχει Αφέντη κι είναι ο Έλληνας. Φιλόξενος, αφέντης, κιμπάρης αλλά Αφέντης στον τόπο του και το σπιτικό του. Όποιος έρχεται είναι φιλοξενούμενος κι όχι μπάστακας, ούτε εγγράφει δικαιώματα χρησικτησίας. Όποιος έρχεται θα έρχεται νόμιμα, θα σέβεται τον τόπο και τον τρόπο μας, τους νόμους μας και τον πολιτισμό μας. Θα σέβεται την περιουσία μας και τα μνημεία μας, τις γυναίκες, τις μανάδες και τις κόρες μας. Στις χώρες από τις οποίες έρχονται πολλοί από τους παραβατικούς «μουσαφιραίους» μας, αν κάνουν αυτά που κάνουν εδώ, τους κόβουν το χέρι, το κεφάλι, τους κρεμάνε, τους ντουφεκάνε σαν τις μπεκάτσες. Με διαδικασίες συνοπτικές, οι οποίες απολαμβάνουν μάλιστα της γενικής αποδοχής και με παλλαϊκή συμμετοχή της παγκόσμιας σέχτας, στην οποία ανήκουν. Λιθοβολούν γυναίκες, κόβουν χέρια, κάνουν κλειτοριδεκτομές με κονσερβοκούτια κι αγκάθια. Ωραία πράγματα.

Εμείς δεν κάνουμε τέτοια. Είμαστε φωνακλάδες κι οργίλοι αλλά ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαμε να εισάγουμε τέτοια βαρβαρότητα. Έχουμε όμως Νόμους. Βασισμένους σε άλλες παραδόσεις, ελληνορωμαϊκές. Δεν λιθοβολούμε, ούτε ακρωτηριάζουμε μέλη. Το χειρότερο που μπορείς να πάθεις είναι ισόβια, που τελικά είναι το πολύ εικοσιπέντε χρόνια, ό,τι κι αν κάνεις και πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να το πάθεις αφού περάσεις ανακριτή, δυο βαθμούς δικαιοδοσίας κι αναιρετική διαδικασία. Ούτε καταναγκαστική εργασία δεν έχουμε. Αντιθέτως η εργασία είναι προνόμιο με ευεργετικές συνέπειες για τον χρόνο κράτησης σου.

Όσο οι κρίση θα βαθαίνει, όσο τα σύνορα μας θα είναι τρύπια κι οι ισλαμοφασίστες του τουρκικού καθεστώτος θα σπρώχνουν προς τα εδώ ατιμώρητα του κόσμου τους παρίες, τόσο θα ξεπέφτει η καθημερινή ζωή μας. Τόσο θα κυλάει το αίμα αθώων ανθρώπων κι οι ιδεοληπτικοί τουρίστες που μας κυβερνούν, θα χάσκουν. Ευτυχώς, απ’ ότι φαίνεται, θα πακετάρουν σύντομα. Θα μαζέψουν την αδιαφορία τους και τις αγκυλώσεις τους, την «πολιτική ορθότητα» τους και τον κάλπικο διεθνισμό τους και θα απέλθουν εξευτελισμένοι, αν όχι και κυνηγημένοι. Η ηγεσία που έρχεται θα κάνει την μεγαλύτερη κι απλούστερη επανάσταση: θα εφαρμόσει τους νόμους. Το οφείλει. Άτεγκτα.

Η αποκατάσταση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας είναι η πιο φτηνή μεταρρυθμιστική πολιτική με την πιο άμεση επίδραση στην ποιότητα ζωής των πολιτών.

* απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύεται στη  “Δημοκρατία” της 11-5-2011

Ευρώπη: περιμένωντας τους βαρβάρους…

Γιάννης Σταύρου, Ροτόντα, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Μία καλή ανάλυση για την παρούσα ελληνική & ευρωπαϊκή πραγματικότητα – κοινωνική, πολιτική, οικονομική…

Την ανακαλύψαμε στο άρθρο του Γ. Παπασιδέρη που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ…

Την παραθέτουμε:

Η Ευρώπη και πάλι στο 476 μ.Χ

Tου  Γ.Παπασιδέρη

Το 476 το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος κατέρρευσε από τις βαρβαρικές εισβολές. Επί αιώνες στα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συνωστίζονταν ασιατικά βαρβαρικά φύλα,τα οποία απωθούσαν οι ρωμαϊκές λεγεώνες. Ήδη είχε αρχίσει η σταδιακή ειρηνική διείσδυση βαρβαρικών πληθυσμών,οι οποίοι εισέρχονταν στην Αυτοκρατορία ως λαθρομετανάστες ή μισθοφόροι. Τελικώς,οι πιο πολεμοχαρείς βάρβαροι κατέλυσαν και τυπικά την ρωμαϊκή κρατική οντότητα και η Δυτική Ευρώπη βίωσε χίλια χρόνια σκότους.

Το 2009 η Ευρωπαϊκή Ένωση βιώνει ακριβώς το ίδιο ενδεχόμενο: ήδη εκατομμύρια μεταναστών, νομίμων και παρανόμων, έχουν εγκατασταθεί σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο,και έχουν οικοδομήσει τζαμιά και μουσουλμανικές κοινότητες στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ταυτόχρονα,μία επεκτατική και πολεμοχαρής δύναμη,  η Τουρκία, φιλοδοξεί, με πίεση, υποσχέσεις και απειλές,να εισέλθει στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως πλήρες μέλος.

Κάτι που σημαίνει, λόγω της εκρηκτικής τουρκικής δημογραφίας και της αντιστοίχως φθίνουσας ευρωπαϊκής, τον δημογραφικό εξισλαμισμό και εκτουρκισμό της Ευρώπης σε λίγες δεκαετίες. Επίσης,λόγω του πληθυσμιακού της μεγέθους, η Τουρκία θα υπερεκπροσωπείται στα κοινοτικά όργανα, και λόγω των ενόπλων δυνάμεών της θα ασκεί αυτή, στην ουσία,τ ην ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική, άρα και την εξωτερική πολιτική.

Οι διαφορές με το 476 είναι οι εξής:

1. Σήμερα δεν πρόκειται περί άτακτων βαρβαρικών φύλων, αλλά περί ενός συγκροτημένου κράτους με επεκτατική πολιτική και ηγεμονικές βλέψεις. Η Τουρκία σκοπεύει να εισέλθει στην Ε.Ε. σε αρχικό στάδιο στον σκληρό πυρήνα και στην συνέχεια ως κυρίαρχος της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.

2. Οι επίδοξοι κυρίαρχοι της Ευρώπης έχουν συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα και θρήσκευμα, είναι Τούρκοι και μουσουλμάνοι. Επομένως δεν πρόκειται να εκχριστιανισθούν και να αναπαραγάγουν τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, όπως τελικώς έκαναν οι βάρβαροι του 476. Απεναντίας, θα εξισλαμίσουν και θα εκτουρκίσουν, με το αδήριτο μέσον της δημογραφίας, την ευρωπαϊκή ήπειρο και οι σημερινοί ευρωπαϊκοί πληθυσμοί θα καταστούν διωκόμενη πλειοψηφία. Με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν ή να εξισλαμισθούν ή να μεταναστεύσουν.

3. Οι Τούρκοι διαθέτουν ένα πολύτιμο εργαλείο: την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία των σημερινών Ευρωπαίων. Δηλαδή την κουλτούρα της πολυπολιτισμικότητας, που οφείλεται στην αυτο-ενοχοποίηση των Ευρωπαίων για το ιμπεριαλιστικό, δουλοκτητικό, αποικιακό και πολεμοχαρές τους παρελθόν. Η πολυπολιτισμικότητα λειτουργεί για μεν τους σημερινούς ευδαιμονιστές και παρακμίες Ευρωπαίους ως άλλοθι συνειδησιακού εφησυχασμού, αλλά για τους Τούρκους ως εργαλείο και δίοδος συγκεκριμένων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Διότι μέσω του θεωρήματος της πολυπολιτισμότητας ενοχοποιείται ως φασιστικό κατάλοιπο και ρατσιστικό σύμπτωμα κάθε φωνή αντίθεσης στην τουρκοποίηση και στον εξισλαμισμό της Ευρώπης. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και αισθήματος πολιτισμικής ανωτερότητας των σημερινών Ευρωπαίων και η θεωρία ότι “όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι”, ότι κοινωνίες χωρίς διαφωτισμό είναι ίσες με κοινωνίες ασιατικού δεσποτισμού, οδηγούν στο τέλος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Διότι τα ήθη και τα έθιμα των τουρκικών και εν γένει μουσουλμανικών κοινοτήτων στην Ευρώπη, όπως η καταπίεση της γυναίκας, η κλειτοριδεκτομή κλπ., θεωρούνται ανεκτά, ως “διαφορετικά αλλά ισότιμα” προς τον πολιτισμό των Φώτων.

4. Επίσης οι Τούρκοι διαθέτουν τον πολύτιμο μηχανισμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που ισχύει στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Συγκροτούν κόμματα, ή διεισδύουν σε κόμματα (πχ στους Γερμανούς Οικολόγους), η δε Άγκυρα κατευθύνει μαζικά την ψήφο των Τούρκων μεταναστών στην Γερμανία, “τιμωρώντας” τα κόμματα που αντιτίθενται στην ένταξή της και “επιβραβεύοντας” φιλότουρκους πολιτικούς.

Το πρώτο θύμα του εκτουρκισμού της Ευρώπης θα είναι ασφαλώς η Ελλάδα, που θα υποστεί όχι μόνον δραματική συρρίκνωση της εθνικής της κυριαρχίας (στην ουσία θα καταστεί ενδο-ευρωπαϊκό προτεκτοράτο της Τουρκίας) αλλά και θα δεχθεί τεράστιες πληθυσμιακές εισροές, που θα καταστήσουν τον ελληνικό πληθυσμό ισχνή μειοψηφία.

Επομένως, η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει το εξής δίλημμα:

ή να υποστεί την διαφαινόμενη εξέλιξη, που θα σημάνει κατ’ουσίαν το ιστορικό της τέλος,

ή να αποχωρήσει από την Ενωμένη Ευρώπη, ώστε να αποφύγει τον μέσω Ευρώπης θεσμικό εκτουρκισμό της, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση να χρειαστεί να αντιμετωπίσει μόνη τον τουρκικό επεκτατισμό.