Η συνάντηση μας στις 12 Φεβρουαρίου στης Αθηνάς…

Η τελευταία μας συνάντηση έγινε στις 12 Φεβρουαρίου στης Αθηνάς…

Κι είχαμε τον ατελείωτο! Ξεκινήσαμε στις 12 το μεσημέρι και…ολοκληρώσαμε βράδυ!

Η συμμετοχή μεγάλη:

Αθηνά, Άννα Γ. (Γ1), Βαλιάννα, Μιράντα, Πέπη, Λιάνα, Λόλα, Στεφανία, Έρση, Γιόλα, Λένα Π (Γ1), Λίλιαν (Γ3), Σούζη (Γ3), Μαργαρίτα Π, Μελίνα, Αλίκη Μ, Άρτεμις, Χρυσούλα (ναι! ήρθε μέχρι η Χρυσούλα μας από τα Γιάννενα!!!)…

Από αριστερά, η Αθηνά μας, η Βαλιάννα, το πλαϊνό της… Λιάνας, στην άκρη η Άρτεμις…

Από αριστερά, Μελίνα, Χρυσούλα, Σούζη, Αθηνά σερβίρουσα, Βαλιάννα…

Η ίδια παρέα με την Στεφανία, στην άκρη δεξιά…

Από αριστερά, Λένα Π, Έρση, Μαργαρίτα Π, η πλάτη της Λόλας…

Η Άννα Γ, τραβώντας φωτογραφίες ή video – Άννα, περιμένουμε να μας τις στείλεις…

Κάποια χέρια που περιμένουν…Χρυσούλα, Σούζη, Αθηνά, Βαλιάννα, Λιάνα. Η Αθηνά έσκισε ως οικοδέσποινα και η Βαλιάννα ως μαγείρισσα…

Γλυκό και τσιγαράκι…Λόλα, Έρση…

Στεφανία, Λιάνα…Λιάνα, τί έχεις στο μυαλό σου;;

Η Πέπη έτοιμη για το φωτορεπορτάζ…

Μιράντα, Μελίνα…

Μαργαρίτα Π, Πέπη…

Λένα Π, η άκρη της Γιόλας…

Γύρω από το τραπέζι…

Η μέρα ήταν υπέροχη, εντελώς ανοιξιάτικη, η οικοδέσποινα εκπληκτική: ζεστή, γλυκειά, η Αθηνά που ξέρουμε!

Μιλήσαμε για όλα! Σχέδια, χαρές, απογοητεύσεις, πολιτικά, αναμνήσεις κι όπου χρειάστηκε πήραμε και τα φτυάρια…

Φάγαμε, ήπιαμε τα κρασιά μας, τους καφέδες μας, οι καπνίστριες μας κάπνισαν (καθώς δεν υπήρξαμε ποτέ political correct) και γελάσαμε ατελέιωτα, όπως εμείς ξέρουμε – λες και δεν πέρασε μέρα από τα παροιμιώδη γέλια του σχολείου!

Ναι! Εμείς θα διατηρήσουμε το κέφι μας σε πείσμα των καιρών! Την απογοήτευση που φέρνει η άθλια εποχή μας θα την αντιμετωπίσουμε με ό,τι διαθέτουμε κι όπου μας πάει…

Φιλενάδες, συμμαθήτριες: πάντα τέτοια! Και καλή μας αντάμωση! Οι συναντήσεις μας κανουν καλό!

Επόμενο ραντεβού στο BAZAAR 2013 – 13 Απριλίου 2013, Pierce, Αγία Παρασκευή. Το δεύτερο BAZAAR, μετα το αλησμόνητο του 1965 στο Ελληνικό…

________________________________________

Φωτογραφίες: Πέπη, Αλίκη Μ, Άννα Γ (Αννούλα, το video δεν μπορούσε να αναρτηθεί – έτσι, παγώσαμε σκηνές σου και βγάλαμε φωτογραφίες!)

Ρεπορτάζ: Μαργαρίτα Π

________________________________________

Σημείωση:

Άννα, στείλε τις φωτογραφίες που τράβηξες από τη συνάντηση…Να τις μοιραστούμε! Επίσης, επειδή η Αθηνούλα είναι αντιηλεκτρονική (και καλά κάνει μεταξύ μας…) δείξε της την ανάρτηση από το λαπ τοπ σου ή από το κινητό…

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ στις καρδιές, στις συνειδήσεις και στην κοινή λογική !

( Μας το έστειλε ο φίλος Τάκης )

Για όσες/ους είναι γεννημένοι μεταξύ 1945 -1965

Ελληνικό, Πρώτη Γυμνασίου, αρχές της 10ετίας 1960…

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.

Ήμασταν μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμη και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες, κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότεανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνον αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτε. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνον ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από μας να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτε, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…

ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΠΑΣΧΑ & ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!!

ΝΑΜΑΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ, ΤΥΧΕΡΕΣ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ!

ΚΑΙ Ν’ ΑΝΤΑΜΩΝΟΥΜΕ!!

Χρόνια Πολλά κι Ευτυχισμένα..!

Εμείς πάντως συναντηθήκαμε το προηγούμενο Σάββατο, όπως το καθιερώσαμε πρόσφατα…

Ανταλλάξαμε ευχές, καφέδες, γλυκά και πολλές, πολλές κουβέντες…

Και περάσαμε υπέροχα – να ζηλεύετε όσες δεν ήρθατε…

Αλλά τέλος πάντων!

Ευχόμαστε σ’ όλες μας

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ & ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ..!

Με κάλαντα!

Κάλαντα Χριστουγέννων Καππαδοκίας

Καλὴν ἐσπέραν ἄρχοντες κι ἂν εἶναι ὁρισμός σας,
Χριστὸς γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει.

Ἐν τῷ σπηλαίῳ τίκτεται, ἐν φάτνῃ τῶν ἀλόγων,
οἱ οὐρανοί ἀγάλλονται, χαίρει κι ἡ φύσις ὅλη.

Ἐκ τῆς Περσίας ἔρχονται τρεῖς Μάγοι μὲ τὰ δῶρα,
ἄστρον λαμπρὸν τοὺς ὁδηγεῖ, χωρίς νὰ λείψῃ ὥρα.

Γονατιστοὶ τὸν προσκυνοῦν καὶ δῶρα τοῦ χαρίζουν,
σμύρνα, χρυσὸν καὶ λίβανον, Θεὸν τὸν εὐφημίζουν.

Καὶ ἐπληρώθη τὸ ῥηθέν, Προφήτου Ἡσαΐου,
μετὰ τῶν ἄλλων προφητῶν καὶ τοῦ Ἱερεμίου.

Φωνὴ ἠκούσθη ἐν Ραμᾷ, Ραχὴλ τὰ τέκνα κλαίει,
παραμυθήν οὐκ ἤθελεν, ὅτι αὐτὰ οὐκ ἔχει.

Ἰδοὺ ὅπως σᾶς εἴπαμεν ὅλην τὴν ὑμνωδίαν,
τοῦ Ἰησοῦ μας τοῦ Χριστοῦ, Γέννησιν τὴν ἁγίαν.

Χρόνους πολλοὺς νὰ χαίρεσθε, πάντα εὐτυχισμένοι,
σωματικῶς καὶ ψυχικῶς νὰ εἶσθε πλουτισμένοι.

Θυμάστε τέτοιες μέρες πριν κάμποσα χρόνια;

Silent night

Silent night, holy night
All is calm, all is bright
Round yon Virgin Mother and Child.
Holy infant so tender and mild,
Sleep in heavenly peace,
Sleep in heavenly peace.

Silent night, holy night
Shepherds quake at the sight
Glories stream from heaven afar
Heavenly guests sing Halleluiah.
Christ the Saviour is born,
Christ the Saviour is born.

Τα κορίτσια, οι φίλες μας…

	Από τη Λιάνα με αγάπη… GIRLS IN MY CIRCLE When I was little I used to believe in the concept of one best friend, And then I started to become a woman. And then I found out that if you allow your heart to open up, God would show you the best in many friends.
	One friend is needed when you’re going through things with your man. Another friend is needed when you’re going through things with your mom. Another will sit beside you in the bleachers as you delight in your children and their activities Another when you want to shop, share, heal, hurt, joke, or just be. One friend will say, ‘Let’s cry together,’ Another , ‘Let’s fight together,’ Another , ‘Let’s walk away together.’
	One friend will meet your spiritual need, Another your shoe fetish, Another your love for movies, Another will be with you in your season of confusion, Another will be your clarifier, Another the wind beneath your wings.
	But whatever their assignment in your life, On whatever the occasion, On whatever the day, Or wherever you need them to meet you with their gym shoes on and hair pulled back, Or to hold you back from making a complete fool of yourself . Those are your best friends.
	It may all be wrapped up in one woman, But for many, it’s wrapped up in several.. One from 7th grade, One from high school, Several from the college years, A couple from old jobs, On some days your mother, On some days your neighbor, On others, your sisters, And on some days, your daughters.

«A KEEPER…»

Their marriage was good, their dreams focused. Their best friends lived barely a wave away. I can see them now, Dad in trousers, tee shirt and a hat and Mom in a housedress, lawn mower in one hand, and dish-towel in the other. It was the time for fixing things, a curtain rod, the kitchen radio, screen door, the oven door, the hem in a dress; things we keep.

It was a way of life, and sometimes it made me crazy. All that re-fixing, eating, renewing. I wanted just once to be wasteful. Waste meant affluence. Throwing things away meant you knew there’d always be more.

But then my mother died, and on that clear summer’s night, in the warmth of the hospital room, I was struck with the pain of learning that sometimes there isn’t any more.

Sometimes, what we care about most gets all used up and goesaway…never to return. So…While we have it..it’s best we love it… And care for it…And fix it when it’s broken…And heal it when it’s sick.

This is true…For marriage…And old cars… And children with bad report cards…Dogs and cats with bad hips…And aging parents…And grandparents…

We keep them because they are worth it, because we are worth it. Some things we keep. Like a best friend that moved away or a classmate we grew up with.

There are just some things that make life important, like people we know who are special…And so, we keep them close!

I received this from someone who thinks I am a ‘keeper’, so I’ve sent it to the people I think of in the same way.

‘Good friends’ are like stars…You don’t always see them, but you know they are always there.

___________________________________________________________

Μας το έστειλε η Λιάνα…Της ευχόμαστε καλό ταξίδι και ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ στο σπίτι της στις 31 Μαίου. Με όλη μας την αγάπη!

( για περισσότερες λεπτομέρειες, πατήστε αριστερό κλικ στη Σελίδα:

Επόμενη συνάντηση )