Η παρακμή της γηραιάς ηπείρου…

Καιρός να φεύγουμε…

Γιάννης Σταύρου, Καράβι, λάδι σε χαρτί

Τί τρέχει με την Ευρώπη;

Είναι θέμα παρακμής ή συνέπεια παγκοσμιοποίησης ή και τα δύο;

Παραθέτουμε το άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Γεράκια λιτότητας…

Εξω φρενών είναι ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και αναδημοσιεύθηκε σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Εκρήγνυται εναντίον της υστερίας επιβολής μέτρων λιτότητας που έχει καταλάβει όλους τους ηγέτες. «Ξαφνικά, η δημιουργία θέσεων είναι εκτός μόδας. Η πρόκληση πόνου είναι εντός.

Η καταδίκη των ελλειμμάτων και η άρνηση παροχής βοήθειας προς μια οικονομία που παλεύει έχει γίνει η νέα μόδα παντού» γράφει στην αρχή του άρθρου του και χαρακτηρίζει «τεράστιο λάθος» αυτήν τη στροφή προς τη λιτότητα.

Με τόλμη θέτει ένα θέμα που στην Ευρώπη όλοι το διαισθάνονται, αλλά κανείς δεν το βάζει προς συζήτηση: τους κινδύνους για την ίδια τη δημοκρατία που προκαλεί αυτή η ανάλγητη οικονομική πολιτική.

«Στη Γερμανία λίγοι επιστήμονες βλέπουν αναλογίες με την πολιτική του Χάινριχ Μπρίνινγκ, του καγκελάριου από το 1930 έως το 1932, του οποίου η αφοσίωση στην οικονομική ορθοδοξία κατέληξε να σφραγίσει την καταδίκη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», γράφει ευθέως ο Κρούγκμαν – δηλαδή την πολιτική που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία!

«Παρά όμως αυτές τις προειδοποιήσεις, τα γεράκια των ελλειμμάτων κυριαρχούν στα περισσότερα μέρη – και πουθενά περισσότερο από όσο στη Γερμανία», συμπληρώνει ο Αμερικανός νομπελίστας, τονίζοντας ότι δεν έχουν καμία απολύτως οικονομική λογική, π.χ. τα μέτρα λιτότητας ύψους 80 δισεκατομμυρίων ευρώ που αποφάσισε η γερμανική κυβέρνηση.

Ακόμα και ένας από τους πιο αδίστακτους κερδοσκόπους, ο Αμερικανός Τζορτζ Σόρος, δεν συμφωνεί με την πολιτική του Βερολίνου. «Η πολιτική της Γερμανίας αποτελεί κίνδυνο για την Ευρώπη. Θα μπορούσε να καταστρέψει το ευρωπαϊκό σχέδιο», δήλωσε ευθέως.

Ο Πολ Κρούγκμαν, όμως, γνωρίζει καλά τη νοοτροπία των Γερμανών ηγετών. «Οι Γερμανοί πολιτικοί φαίνονται αποφασισμένοι να αποδείξουν τη δύναμή τους, επιβάλλοντας πόνο και βάσανα – και οι πολιτικοί όλου του κόσμου ακολουθούν την ηγεσία τους», γράφει και εξηγεί τι συνέπειες θα έχει αυτό: «Θα υπάρξει φυσικά τίμημα για αυτή τη στάση ισχύος των Γερμανών. Μόνο ένα τμήμα αυτού του αντιτίμου θα πέσει στη Γερμανία. Η γερμανική λιτότητα θα χειροτερεύσει την κρίση στην ευρωζώνη, καθιστώντας πολύ δυσκολότερη την ανάκαμψη της ισπανικής και άλλων οικονομιών που έχουν προβλήματα».

Το εξωφρενικό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες στραγγαλίζουν το κοινωνικό κράτος, επιβάλλοντας εξοντωτική λιτότητα στους εργαζομένους και λεηλατώντας τους μισθούς και τις συντάξεις τους στο πλαίσιο μιας παραληρηματικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, στις ΗΠΑ συμβαίνει το αντίθετο.

Η κυβέρνηση Ομπάμα χορηγεί άφθονα φθηνά δάνεια σε επιχειρήσεις και καταναλωτές, μειώνει τη φορολόγηση των οικογενειών, παρέχει υποστήριξη στους ανέργους και επενδύει σε δημόσια έργα υποδομών, για να υπάρξει ανάπτυξη και να δουλεύει ο κόσμος!

Ακόμη πιο παράλογη αποδεικνύεται η ευρωπαϊκή στάση, αν συγκρίνει κανείς τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη ΗΠΑ και ΕΕ.

Οι Αμερικανοί χρηματοδοτούν αναπτυξιακή πολιτική, παρόλο που οι ΗΠΑ θα σημειώσουν αύξηση του ΑΕΠ τους φέτος κατά 2,8% και η Ευρώπη που υπολογίζει να έχει ανάπτυξη μόνο 1% κατά το 2010 ακολουθεί περιοριστική πολιτική που εμποδίζει την ανάπτυξη! Τι να πει κανείς για τους Ευρωπαίους ηγέτες;

Η Ουάσιγκτον επιλέγει την αναπτυξιακή πολιτική, παρόλο που το 2011 υπολογίζεται ότι το έλλειμμα του αμερικανικού προϋπολογισμού θα ανέλθει στο 13% – όσο δηλαδή το περσινό της Ελλάδας! Προτιμάει, όμως, να δουλεύουν οι άνθρωποι, παρά να ευημερούν οι αριθμοί.

Η ΕΕ εκτιμά ότι το έλλειμμά της το 2011 θα είναι μόνο το μισό από το αμερικανικό (6,9%), αλλά παρ’ όλα αυτά ακολουθεί πολιτική που θα στείλει πολλά εκατομμύρια Ευρωπαίους στην ανεργία.

Είναι προφανές ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στη Γηραιά Ηπειρο…

Ευρώπη: περιμένωντας τους βαρβάρους…

Γιάννης Σταύρου, Ροτόντα, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Μία καλή ανάλυση για την παρούσα ελληνική & ευρωπαϊκή πραγματικότητα – κοινωνική, πολιτική, οικονομική…

Την ανακαλύψαμε στο άρθρο του Γ. Παπασιδέρη που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ…

Την παραθέτουμε:

Η Ευρώπη και πάλι στο 476 μ.Χ

Tου  Γ.Παπασιδέρη

Το 476 το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος κατέρρευσε από τις βαρβαρικές εισβολές. Επί αιώνες στα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συνωστίζονταν ασιατικά βαρβαρικά φύλα,τα οποία απωθούσαν οι ρωμαϊκές λεγεώνες. Ήδη είχε αρχίσει η σταδιακή ειρηνική διείσδυση βαρβαρικών πληθυσμών,οι οποίοι εισέρχονταν στην Αυτοκρατορία ως λαθρομετανάστες ή μισθοφόροι. Τελικώς,οι πιο πολεμοχαρείς βάρβαροι κατέλυσαν και τυπικά την ρωμαϊκή κρατική οντότητα και η Δυτική Ευρώπη βίωσε χίλια χρόνια σκότους.

Το 2009 η Ευρωπαϊκή Ένωση βιώνει ακριβώς το ίδιο ενδεχόμενο: ήδη εκατομμύρια μεταναστών, νομίμων και παρανόμων, έχουν εγκατασταθεί σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο,και έχουν οικοδομήσει τζαμιά και μουσουλμανικές κοινότητες στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ταυτόχρονα,μία επεκτατική και πολεμοχαρής δύναμη,  η Τουρκία, φιλοδοξεί, με πίεση, υποσχέσεις και απειλές,να εισέλθει στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως πλήρες μέλος.

Κάτι που σημαίνει, λόγω της εκρηκτικής τουρκικής δημογραφίας και της αντιστοίχως φθίνουσας ευρωπαϊκής, τον δημογραφικό εξισλαμισμό και εκτουρκισμό της Ευρώπης σε λίγες δεκαετίες. Επίσης,λόγω του πληθυσμιακού της μεγέθους, η Τουρκία θα υπερεκπροσωπείται στα κοινοτικά όργανα, και λόγω των ενόπλων δυνάμεών της θα ασκεί αυτή, στην ουσία,τ ην ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική, άρα και την εξωτερική πολιτική.

Οι διαφορές με το 476 είναι οι εξής:

1. Σήμερα δεν πρόκειται περί άτακτων βαρβαρικών φύλων, αλλά περί ενός συγκροτημένου κράτους με επεκτατική πολιτική και ηγεμονικές βλέψεις. Η Τουρκία σκοπεύει να εισέλθει στην Ε.Ε. σε αρχικό στάδιο στον σκληρό πυρήνα και στην συνέχεια ως κυρίαρχος της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.

2. Οι επίδοξοι κυρίαρχοι της Ευρώπης έχουν συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα και θρήσκευμα, είναι Τούρκοι και μουσουλμάνοι. Επομένως δεν πρόκειται να εκχριστιανισθούν και να αναπαραγάγουν τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, όπως τελικώς έκαναν οι βάρβαροι του 476. Απεναντίας, θα εξισλαμίσουν και θα εκτουρκίσουν, με το αδήριτο μέσον της δημογραφίας, την ευρωπαϊκή ήπειρο και οι σημερινοί ευρωπαϊκοί πληθυσμοί θα καταστούν διωκόμενη πλειοψηφία. Με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν ή να εξισλαμισθούν ή να μεταναστεύσουν.

3. Οι Τούρκοι διαθέτουν ένα πολύτιμο εργαλείο: την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία των σημερινών Ευρωπαίων. Δηλαδή την κουλτούρα της πολυπολιτισμικότητας, που οφείλεται στην αυτο-ενοχοποίηση των Ευρωπαίων για το ιμπεριαλιστικό, δουλοκτητικό, αποικιακό και πολεμοχαρές τους παρελθόν. Η πολυπολιτισμικότητα λειτουργεί για μεν τους σημερινούς ευδαιμονιστές και παρακμίες Ευρωπαίους ως άλλοθι συνειδησιακού εφησυχασμού, αλλά για τους Τούρκους ως εργαλείο και δίοδος συγκεκριμένων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Διότι μέσω του θεωρήματος της πολυπολιτισμότητας ενοχοποιείται ως φασιστικό κατάλοιπο και ρατσιστικό σύμπτωμα κάθε φωνή αντίθεσης στην τουρκοποίηση και στον εξισλαμισμό της Ευρώπης. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και αισθήματος πολιτισμικής ανωτερότητας των σημερινών Ευρωπαίων και η θεωρία ότι “όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι”, ότι κοινωνίες χωρίς διαφωτισμό είναι ίσες με κοινωνίες ασιατικού δεσποτισμού, οδηγούν στο τέλος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Διότι τα ήθη και τα έθιμα των τουρκικών και εν γένει μουσουλμανικών κοινοτήτων στην Ευρώπη, όπως η καταπίεση της γυναίκας, η κλειτοριδεκτομή κλπ., θεωρούνται ανεκτά, ως “διαφορετικά αλλά ισότιμα” προς τον πολιτισμό των Φώτων.

4. Επίσης οι Τούρκοι διαθέτουν τον πολύτιμο μηχανισμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που ισχύει στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Συγκροτούν κόμματα, ή διεισδύουν σε κόμματα (πχ στους Γερμανούς Οικολόγους), η δε Άγκυρα κατευθύνει μαζικά την ψήφο των Τούρκων μεταναστών στην Γερμανία, “τιμωρώντας” τα κόμματα που αντιτίθενται στην ένταξή της και “επιβραβεύοντας” φιλότουρκους πολιτικούς.

Το πρώτο θύμα του εκτουρκισμού της Ευρώπης θα είναι ασφαλώς η Ελλάδα, που θα υποστεί όχι μόνον δραματική συρρίκνωση της εθνικής της κυριαρχίας (στην ουσία θα καταστεί ενδο-ευρωπαϊκό προτεκτοράτο της Τουρκίας) αλλά και θα δεχθεί τεράστιες πληθυσμιακές εισροές, που θα καταστήσουν τον ελληνικό πληθυσμό ισχνή μειοψηφία.

Επομένως, η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει το εξής δίλημμα:

ή να υποστεί την διαφαινόμενη εξέλιξη, που θα σημάνει κατ’ουσίαν το ιστορικό της τέλος,

ή να αποχωρήσει από την Ενωμένη Ευρώπη, ώστε να αποφύγει τον μέσω Ευρώπης θεσμικό εκτουρκισμό της, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση να χρειαστεί να αντιμετωπίσει μόνη τον τουρκικό επεκτατισμό.