Η συνάντηση μας στις 12 Φεβρουαρίου στης Αθηνάς…
19 Μαρτίου, 2013
Η τελευταία μας συνάντηση έγινε στις 12 Φεβρουαρίου στης Αθηνάς…
Κι είχαμε τον ατελείωτο! Ξεκινήσαμε στις 12 το μεσημέρι και…ολοκληρώσαμε βράδυ!
Η συμμετοχή μεγάλη:
Αθηνά, Άννα Γ. (Γ1), Βαλιάννα, Μιράντα, Πέπη, Λιάνα, Λόλα, Στεφανία, Έρση, Γιόλα, Λένα Π (Γ1), Λίλιαν (Γ3), Σούζη (Γ3), Μαργαρίτα Π, Μελίνα, Αλίκη Μ, Άρτεμις, Χρυσούλα (ναι! ήρθε μέχρι η Χρυσούλα μας από τα Γιάννενα!!!)…
Από αριστερά, η Αθηνά μας, η Βαλιάννα, το πλαϊνό της… Λιάνας, στην άκρη η Άρτεμις…
Από αριστερά, Μελίνα, Χρυσούλα, Σούζη, Αθηνά σερβίρουσα, Βαλιάννα…
Η ίδια παρέα με την Στεφανία, στην άκρη δεξιά…
Από αριστερά, Λένα Π, Έρση, Μαργαρίτα Π, η πλάτη της Λόλας…
Η Άννα Γ, τραβώντας φωτογραφίες ή video – Άννα, περιμένουμε να μας τις στείλεις…
Κάποια χέρια που περιμένουν…Χρυσούλα, Σούζη, Αθηνά, Βαλιάννα, Λιάνα. Η Αθηνά έσκισε ως οικοδέσποινα και η Βαλιάννα ως μαγείρισσα…
Γλυκό και τσιγαράκι…Λόλα, Έρση…
Στεφανία, Λιάνα…Λιάνα, τί έχεις στο μυαλό σου;;
Η Πέπη έτοιμη για το φωτορεπορτάζ…
Μιράντα, Μελίνα…
Μαργαρίτα Π, Πέπη…
Λένα Π, η άκρη της Γιόλας…
Γύρω από το τραπέζι…
Η μέρα ήταν υπέροχη, εντελώς ανοιξιάτικη, η οικοδέσποινα εκπληκτική: ζεστή, γλυκειά, η Αθηνά που ξέρουμε!
Μιλήσαμε για όλα! Σχέδια, χαρές, απογοητεύσεις, πολιτικά, αναμνήσεις κι όπου χρειάστηκε πήραμε και τα φτυάρια…
Φάγαμε, ήπιαμε τα κρασιά μας, τους καφέδες μας, οι καπνίστριες μας κάπνισαν (καθώς δεν υπήρξαμε ποτέ political correct) και γελάσαμε ατελέιωτα, όπως εμείς ξέρουμε – λες και δεν πέρασε μέρα από τα παροιμιώδη γέλια του σχολείου!
Ναι! Εμείς θα διατηρήσουμε το κέφι μας σε πείσμα των καιρών! Την απογοήτευση που φέρνει η άθλια εποχή μας θα την αντιμετωπίσουμε με ό,τι διαθέτουμε κι όπου μας πάει…
Φιλενάδες, συμμαθήτριες: πάντα τέτοια! Και καλή μας αντάμωση! Οι συναντήσεις μας κανουν καλό!
Επόμενο ραντεβού στο BAZAAR 2013 – 13 Απριλίου 2013, Pierce, Αγία Παρασκευή. Το δεύτερο BAZAAR, μετα το αλησμόνητο του 1965 στο Ελληνικό…
________________________________________
Φωτογραφίες: Πέπη, Αλίκη Μ, Άννα Γ (Αννούλα, το video δεν μπορούσε να αναρτηθεί – έτσι, παγώσαμε σκηνές σου και βγάλαμε φωτογραφίες!)
Ρεπορτάζ: Μαργαρίτα Π
________________________________________
Σημείωση:
Άννα, στείλε τις φωτογραφίες που τράβηξες από τη συνάντηση…Να τις μοιραστούμε! Επίσης, επειδή η Αθηνούλα είναι αντιηλεκτρονική (και καλά κάνει μεταξύ μας…) δείξε της την ανάρτηση από το λαπ τοπ σου ή από το κινητό…
τη ζωή τη δίνει η γυναίκα…
7 Απριλίου, 2011
Όπου η γυναίκα αναδεικνύεται πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα…Κατά τον Ματθαίο Γιωσαφάτ
Νικόλαος Γύζης, Γιάντες, Λάδι (1878)
«Το περίεργο είναι ο θεός εμφανίζεται πάντα αρσενικό, ενώ τη ζωή τη δίνει η γυναίκα. Οι γυναίκες παρηγορούν, αγαπούν, φροντίζουν και νοιάζονται, θα έπρεπε να είναι θεοί. Η θρησκεία έδινε μεγάλη ανακούφιση στον άνθρωπο, τον παρηγορούσε.»
(Μας το έστειλε ο φίλος Τάκης Ζ)
ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
(από τη διάλεξη του Γιωσαφάτ στο Μέγαρο)
MEGARON PLUS -Τρίτη 5 Απριλίου 2011
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ είναι ψυχίατρος, παιδοψυχίατρος, ψυχαναλυτής και ομαδικός αναλυτής. Είναι Υπεύθυνος Εκπαιδευτικού Προγράμματος & Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας. Εκπαιδεύτηκε και εργάσθηκε για 15 χρόνια στο Λονδίνο.
Κατέχει Δίπλωμα Ψυχιατρικής Ιατρικής (D.Ρ.Μ.) από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και Ανώτατο Δίπλωμα Ψυχιατρικής (Μ.R.C. Psych) από το Βασιλικό Κολλέγιο Ψυχιάτρων Βρετανίας. Είναι τέως Διευθυντής στο Εθνικό Σΰστημα Υγείας Αγγλίας (Fincchley Child and Family Psychiatric Center, London), Υποδιευθυντής (Senior Registar) στο κέντρο Tavistoc του Λονδίνου και τέως Διευθυντής του Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής. Είναι επίσης Διδακτικό μέλος στο Βασιλικό Ιατρικό Μεταπτυχιακό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, Μέλος του Βασιλικού Κολεγίου Ψυχιάτρων, της Παγκοσμίου Ψυχιατρικής Εταιρείας και πολλών άλλων εταιρειών.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος Πρόεδρος της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδας. Είναι μέλος, μετά από κανονική εκπαίδευση, της Βρετανικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, της Εταιρείας Ομαδικής Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας και της Εταιρείας Οικογενειακής Θεραπείας του Λονδίνου. Διετέλεσε επίσης Διευθυντής και Εκπαιδευτής -Αναλυτής, Υπεύθυνος Εκπαίδευσης στην Αναλυτική Ομαδική και Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία του Ινστιτούτου Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Λονδίνου, καθώς και μέλος της Ομάδας Μεταπτυχιακής Εκπαίδευσης (Advanced Training) στην Ομαδική Ανάλυση της Βρετανικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας. Είναι ιδρυτικό Μέλος, πρώην Πρόεδρος και Μέλος της Εκπαιδευτικής Επιτροπής της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, καθώς και Μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Οικογενειακής Θεραπείας, της Διεθνούς Εταιρείας Οικογενειακής Θεραπείας και της Διεθνούς Εταιρείας Ομαδικής Ψυχοθεραπείας.]
Aπόσπασμα από συνέντευξη του στη LIFO:
– Έχετε υποστηρίξει πως ο Έλληνας δεν αγαπά παρά μόνο ερωτεύεται;
– Είναι μια φράση ηου έχει αναπαραχθεί πολύ, αλλά δεν την εννοώ ακριβώς όπως την έχουν εξηγήσει. Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα ποικίλο. Μια μορφή έρωτα είναι όταν ψάχνεις τη μαμά που δεν είχες. Βρίσκεις μια γυναίκα και την εξιδανικεύεις και ύστερα τη διώχνεις, όταν βλέπεις πως δεν είναι αυτό που ήθελες. Αυτός είναι ο παθιασμένος έρωτας. Δεν έχει σχέση με αγάπη. Είναι ναρκισσιστικό. Η αγάπη απαιτεί μονιμότητα και συνδέεται άμεσα με την αγάπη που πρέπει να σου δείχνει η μητέρα σου τα πρώτα χρόνια της ζωής σου. Αν τη δέχτηκες, τότε είσαι σε θέση να αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς. Είναι μια ικανότητα που δεν την έχουν οι Έλληνες. Ερωτεύονται και έχουνε πάθη. Στα πάθη, όμως, δεν υπάρχει αγάπη.
…και τώρα οι σημειώσεις από τη διάλεξη.
Τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι αυτά που καθορίζουν όλη τη πορεία μας (επιεικώς πενταετία, γιατί στην ουσία όλα συμβαίνουν τον 1° χρόνο)
Οι φάσεις της ψυχικής ανάπτυξης είναι τέσσερεις, ανά εικοσαετία: 1-20 νεανική, 20-40 ενήλικη (εδώ οι δεκαετίες 20-30 πρώτο στάδιο, 30-40 το δεύτερο στάδιο), 40-60 αναπτυγμένη (δεκαετία 40-50 είναι η 1Π μέση ηλικία και 50-60 η ώριμη μέση ηλικία), 60-80 η τελευταία, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που θα εξηγηθούν παρακάτω.
20-30 έρωτας, σεξουαλική ζωή, επιλογή συντρόφου, (εδώ μπαίνει η παγίδα της φύσης για να διαιωνιστούμε, να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδιά, γι’ αυτό όταν μεγαλώνουμε και περνά η αναπαραγωγική ηλικία ατονεί η σεξουαλικό ανάγκη), επάγγελμα. ΠΡΟΣΟΧΗ Σε κάθε δεκαετία υπάρχει μια σταθερή γόνιμη περίοδος 7 χρόνων και 2-3 χρόνια κρίσης. Για τα πρώτα εφτά χρόνια έχουμε για γόνιμη περίοδο για σπουδές ή επάγγελμα που διαλέγουμε, και στα επόμενα τρία κρίση, ιδού, λοιπόν, η πρώτη κρίση των 30. Η πρώτη εξέταση στην κρίση αφορά ανθρώπους στα 30 που τον επισκέπτονται και ρωτούν: να παντρευτώ ή όχι, έχω τον κατάλληλο άνθρωπο ή όχι, να κάνω παιδιά ή όχι, έχω το κατάλληλο επάγγελμα για μένα ή όχι? Επίσης περιλαμβάνει ανθρώπους που δεν μπόρεσαν ακόμα να ξεκολλήσουν από το σπίτι τους (το πατρικό). Ή ακόμα ανθρώπους που ξεσπούν σε έντονες διαμάχες στο πατρικό τους. Συνήθως τότε πηγαίνουν στον ψυχαναλυτή. Επίσης τότε ξεσπούν τα θέματα από την παιδική ηλικία που ζουν μέσα μας, κι αυτά είναι ασύνειδα, άχρονα. Τότε εμφανίζονται και οι εγκληματικές συμπεριφορές καθώς και μεγάλες αλλαγές συμπεριφοράς.
30-40 α’ φάση ώριμης ζωής, ανάπτυξη επαγγ/κής ζωής, ανατροφή και ανάπτυξη της οικογένειας. Χάνεται η αίσθηση της υπαρξιακής μοναξιάς με τον ερχομό και το μεγάλωμα των παιδιών. Πα τη γυναίκα είναι πολύ σημαντικό στάδιο, βιολογικά και υπαρξιακά, Ο άνδρας δεν έχει τόση συμμετοχή γιατί βιολογικά δεν την αντιλαμβάνεται την αλλαγή αυτή και δεν την αναγνωρίζει. Αφιέρωσε στην κόρη του το τελευταίο βιβλίο του και της γράφει ότι την ευχαριστεί γιατί τον έμαθε να είναι πατέρας (όχι αναγκαστικά καλός πατέρας). Επίσης είναι πολύ σημαντικό το στάδιο αυτό στην ψυχική ένωση του ζευγαριού καθώς και στη σεξουαλική (αρκεί να μη δει ο άντρας τη γυναίκα του ως κάτι ιερό -μάνα- και δεν μπορεί να τον εμπνεύσει πια σεξουαλικά. Μεγάλη η συμμετοχή της γυναίκας σ’ αυτό), Είναι η περίοδος που δεν είσαι ακόμα κάτι πολύ σημαντικό στη δουλειά σου ή στο περιβάλλον σου, αλλά είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος για τα μικρά παιδιά σου. έτσι δημιουργείται η έννοια της φωλιάς. Δηλ. δεν με αναγνωρίζει κανείς στο δρόμο, δεν είμαι ακόμη σημαντικός στη δουλειά μου, αλλά όταν επιστρέφω όλοι στο σπίτι με αγαπούν. Αυτή η δεκαετία είναι ίσως η πιο ευτυχισμένη περίοδος του ενήλικα (γιατί δεν προλαβαίνει να δει πολύ μέσα του). Ο φόβος του θανάτου δε, είναι ακόμα μακριά. Πάλι έχουμε τα εφτά πρώτα γόνιμα χρόνια της φάσης αυτής και ακολουθούν τρία χρόνια κρίσης. 37-42 περίπου έχουμε μια μεγάλη κρίση, την κρίση των 40, που οφείλεται: στην συνειδητοποίηση της θνητότητας (πέρασε πολύ γρήγορα η καλή ζωή).
40-50: Στην ηλικία αυτή απιοτούν – κυρίως οι άνδρες και τα τελευταία χρόνια πολύ και οι γυναίκες. Η κρίση χτυπά κυρίως τους άνδρες, γιατί είναι πιο ευάλωτοι, πιο ανώριμοι, πεθαίνουν πιο γρήγορα, η γυναίκα έχει διπλό διαφορικό, πιο ανθεκτική, πιο συναισθηματική, ήρεμη γιατί έχει αφήσει τα γονίδια της σε απογόνους. Οι χωρισμοί είναι συνήθως γύρω στα 45-50. Πολλοί άντρες ξανά παντρεύονται στη συνέχεια, ενώ η γυναίκα μπορεί άνετα να ζει και μόνη της, για τον άντρα δεν είναι υποφερτό και ξαναπαντρεύεται ή συμβιώνει. Όμως ένα 30% από τους διαζευγμένους άντρες μετά από 2-3 χρόνια επιστρέφει στο σπίτι του. Κατάλαβε ότι εκεί έξω δεν θα βρει και τίποτα διαφορετικό από αυτό που άφησε, όπως ίσως νόμιζε, αν είχε έναν ικανοποιητικό γάμο. Είχε μια γυναίκα που γκρίνιαζε, αλλά διαπιστώνει ότι και η ερωμένη μετά από ένα διάστημα γκρινιάζει. Ετσι, προτιμά να επιστρέψει σε οικείες και βολικές καταστάσεις (σκέφτεται κατ’ εξοχήν υπό το πρίσμα αυτό).
Αναφέρει εδώ μια ιστορία με έναν ασθενή του άγγλο νομπελίστα, καθ. στο παν/μιο με γυναίκα δ/ντρια στο Βρεττανικό Μουσείο, Ανθρωποι πολύ μορφωμένοι με άνετη ζωή και πλούσιο κοινωνικό περίγυρο υψηλού επιπέδου. Πήγε ο καθηγητής στον Γιωσαφάτι, γιατί έλεγε ότι δεν παίρνει πια χαρά από τη ζωή του, ούτε από τη γυναίκα του. Μετά από καιρό ψυχανάλυσης έμαθε ο Πωσαφάτ ότι παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και σκέφτηκε ότι απέτυχε μαζί του και δεν τον θεράπευσε. Πήγε και τον βρήκε αργότερα ο ίδιος. Του είπε ότι ήταν πανευτυχής, ότι παραιτήθηκε, χώρισε τη γυναίκα του, γνώρισε μια υπέροχη γυναίκα που του δίνει χαρά, μια απλή υπάλληλο, αγόρασε ένα σπίτι στην εξοχή κι έγινε αγγειοπλάστης, Την παντρεύτηκε και ποτέ στη ζωή του δεν ήταν τόσο ευτυχισμένος. Τον ρώτησε ο Γιωσαφατ: χαίρομαι, αλλά εγώ σου το προκάλεσα όλο αυτό, την ξαφνική αλλαγή? (Μέσα του ένοιωθε κάποια αμηχανία, να χαθεί ένα νόμπελ,..). Του απάντησε, ότι εκείνος τον έκανε να καταλάβει ότι τόσα χρόνια έκανε αυτό που ήθελε ο πατέρας του. Για κείνον τα έκανε όλα αυτά κι όταν το αντιλήφθηκε απλώς το άλλαξε. Εκείνος ήθελε πάντα να γίνει αγγειοπλάστης κι αντλούσε μεγάλη ευχαρίστηση από τη νέα του ζωή.
Στη δεκαετία αυτή χτυπούν η κατάθλιψη, υποχονδριακά σύνδρομα, καρδιακά, εγκεφαλικά. Οι άνδρες μαθαίνουν για ξαφνικούς θανάτους γνωστών τους και πανικοβάλλονται, Η θνητότητα είναι πλέον γεγονός. Αν δεν συμβαίνει τίποτε εξαιρετικό, όμως, έως τα 50 οι άνθρωποι είναι σχετικά ήρεμοι, γιατί έχουν πάρει αποφάσεις κλπ. Τα ζευγάρια κάνουν ένα είδος δεύτερου γάμου μεταξύ τους, γιατί ξαναανακαλύπτουν αν και πόσο αγαπιούνται. Τότε γίνεται ο ένας γονιός του άλλου. Όταν έχει τέτοιους ασθενείς, δεν μιλά για θεραπεία, αλλά για μετάφραση. Δηλ. προσπαθούν να ξανακούσουν ο ένας τον άλλον, να ξανααγαπηθούν, γιατί τώρα έχουν περισσότερο χρόνο μεταξύ τους. Αυτό οδηγεί και σε αυξημένη σεξουαλικότητα, γιατί αν αγαπάς, νοιώθεις πιο έντονη έλξη, ενισχύεται η οικειότητα, ξέρεις τις συνήθειες του άλλου. Στα 50 η κρίση είναι ομαλή και αφορά για πρώτη φορά θέματα υγείας. Τότε απευθυνόμαστε πρώτη φορά σε γιατρούς πολλών ειδικοτήτων.
50-60: Δομική φάση, ίσως η ευτυχέστερη και ηρεμότερη περίοδος. Οι άνθρωποι έχουν εξελιχθεί επαγ/κά, οικονομικά, έχουν μεγάλα παιδιά κι έχουν συμφιλιωθεί με το φόβο του
θανάτου.
60-70: Δύσκολη περίοδος, συνταξιοδότηση. Φοβερό πλήγμα. Ιδιαίτερα αν επιθυμείς να εργαστείς και σε διώχνουν αναγκαστικά. Αν δεν υπάρχουν εναλλακτικές ασχολίες στα 2-3 πρώτα χρόνια της σύνταξης, οι άντρες πεθαίνουν. Εχουμε πάλι κατάθλιψη, καρδιακά, εγκεφαλικά. Αν πεθάνει πρώτος ο άντρας, έχει καλά (γέλια στο ακροατήριο). Η γυναίκα πενθεί λίγο, αλλά σε λίγο συνέρχεται και συνεχίζει τη ζωή της. Αν πεθάνει πρώτη η γυναίκα, συνήθως σε 2-3 χρόνια ακολουθεί ο άνδρας. Είναι σαν να χάνουν τη μάνα τους. Το επιμύθιο είναι αν η σχέση με τη μάνα είναι καλή τον πρώτο χρόνο της ζωής σου. τότε μαθαίνεις ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Διαφορετικά ψάχνεις όλη σου τη ζωή. Συνήθως ένας ανώριμος τέτοιος άνδρας θα έχει μαζί του μια ανώριμη γυναίκα, γιατί καμιά άλλη δεν θα μπορεί να τον αντέξει. Είναι ανίκανος να δοθεί και ν’ αγαπήσει. Οι ώριμες γυναίκες δεν τον ελκύουν, γιατί τις φοβάται. Και θα περάσουν μια άθλια ζωή οι ανώριμοι αυτοί άνθρωποι σαν ζευγάρι. Δεν θα μπορούν ούτε να συνεννοηθούν, ούτε να αγαπηθούν.
Στα 70 ο χαιρετισμός μεταξύ ανδρών είναι; «μια χαρά σε βλέπω, πας καλά». Που σημαίνει: ζεις ακόμα και δεν είσαι και βαριά άρρωστος.
Το νόημα της ζωής
Η Θρησκεία: Το αναζητούσαν όλες οι θρησκείες, από τις πρωτόγονες τοτεμικές και πολυθεϊστικές, μέχρι τις βασικότερες (χριστιανισμός, ιουδαϊσμός, ισλάμ). Είναι πολύ δύσκολο το έθνος να συγκρατήσει τον κοινωνικό του ιστό, αν δεν υπάρχει ο φόβος του θεού, Ο άνθρωπος είναι γεμάτος ένστικτα. Δεν υπάρχει καλοσύνη κι αρετή. Ο φόβος του θεού επιβλήθηκε για να τιθασευτούν τα ένστικτα του, τα ορμέμφυτα (κυρίως η επιβίωση και η σεξουαλικότητα). Οπου δεν υπήρχε θεός τη θέση του θεού έπαιρνε ο δικτάτορας. Ο νόμος της ζούγκλας ισχύει παντού, Ο δυνατός θα κατατροπώσει τον αδύνατο, ο πλούσιος τον φτωχό, κ.ο,κ. οι συνθήκες αυτές δεν αλλάζουν ποτέ, Ο Φροϋντ είπε ότι η θεότητα είναι η προβολή της σχέσης γονιού-παιδιού. Το περίεργο είναι ο θεός εμφανίζεται πάντα αρσενικό, ενώ τη ζωή τη δίνει η γυναίκα. Οι γυναίκες παρηγορούν, αγαπούν, φροντίζουν και νοιάζονται, θα έπρεπε να είναι θεοί. Η θρησκεία έδινε μεγάλη ανακούφιση στον άνθρωπο, τον παρηγορούσε.
Η Φιλοσοφία: Ασχολήθηκε κυρίως με την ηθική τελείωση. Η αναγέννηση, ο διαφωτισμός ασχολήθηκε με την ύπαρξη μας χωρίς το θεό, χωρίς το φόβο του θεού. Ο άνθρωπος αναζήτησε μια ταυτότητα χωρίς μεσάζοντες, τη θέση του στον κόσμο και την Ιστορία, Οπου δεν υπήρχε θρησκεία, υπήρχε ένας πανίσχυρος δικτάτορας. Μετά το θεό στην ΕΣΣΔ τη θέση του πήρε ο Στάλιν (ο πατερούλης), τιμωρός και λατρευτικός.
Η Επιστήμη: Αμήχανη, μπροστά στο ακατανόητο του Σύμπαντος, Με τη μείωση της θρησκευτικότητας, υπάρχει αίσθημα κενού (οι πιο πολλοί ασθενείς του είναι πολύ νέοι). Δεν αγαπούν, δεν ενδιαφέρονται για τίποτε. Αυτό γίνεται επιθετικότητα, προς την κοινωνία, προς τους γονείς τους, προς τον ίδιο τους τον εαυτό τελικά. Ούτε η ψυχανάλυση έχει δώσει απαντήσεις.
Η ανωτερότητα της γυναίκας στην επιστήμη, στην τέχνη, στις εκλογές..!
28 Οκτωβρίου, 2010
Το δείχνουν άλλωστε περίτρανα και τα πορτρέτα γυναικών!
Πορτρέτο γυναίκας…
Συνδιάζει ομορφιά, στοχασμό, ευαισθησία…
Μετα την τέχνη, ακολουθεί η επιστήμη…
Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο γυναίκας, λάδι σε καμβά
Εμείς το ξέραμε ότι είμαστε ανώτερο φύλο ποιοτικά & βιολογικά…
Κι έρχεται και η επιστήμη να μας το επιβεβαιώσει!
——————————————————————————————-
Η Βαλιάννα, ως δημοτική σύμβουλος στη Γλυφάδα!Η Αλίκη Μ, ως περιφερειακή σύμβουλος βορείου τομέα Αθηνών!ΚΑΛΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Σχετικό άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 25-10-2010
Η αιτία φαίνεται πως είναι ότι οι άνδρες είναι γενετικά πιο «αναλώσιμοι» σε σχέση με το υποτιθέμενο «ασθενές» φύλο, με άλλα λόγια οι γυναίκες ζουν πιο πολλά χρόνια λόγω της ανώτερης βιολογίας τους (που έχει να κάνει τελικά με το ότι γεννάνε) και όχι του υποτιθέμενου λιγότερου στρες σε σχέση με τους άνδρες στη ζωή τους.
Αν και με το πέρασμα του χρόνου, η «ψαλίδα» στο προσδόκιμο ζωής φαίνεται να κλείνει κάπως, παρόλα αυτά τον τελευταίο λόγο τελικά τον λένε πάντα οι γυναίκες – στην κυριολεξία. Μάλιστα, όσο πιο προχωρημένη είναι η ηλικία, τόσο μεγαλύτερη είναι η απόκλιση στο προσδόκιμο ζωής ανάμεσα στα δύο φύλα.
Στην ηλικία των 85 ετών υπάρχουν κατά μέσο όρο έξι γυναίκες για κάθε τέσσερις άνδρες, ενώ στην ηλικία των 100 ετών υπάρχουν υπερδιπλάσιες γυναίκες που τα έχουν εκατοστήσει σε σχέση με άνδρες.
Και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι ο άνθρωπος που είναι γνωστό ότι μέχρι σήμερα έζησε περισσότερα χρόνια από κάθε άλλον, ήταν μια γυναίκα, η γαλλίδα Ζαν Καλμάν, η οποία πέθανε το 1997 σε ηλικία 122 ετών και 164 ημερών.
Μέχρι σήμερα έχουν δοθεί διάφορες -όχι ευρέως αποδεκτές- ερμηνείες για την υπεροχή των γυναικών και την μειονεξία των ανδρών: ότι οι άνδρες κάνουν πιο απαιτητικές από σωματική άποψη εργασίες, άρα φθείρονται περισσότερα βιολογικά, ή ότι εμπλέκονται σε πιο ριψοκίνδυνες ή επιβλαβείς δραστηριότητες από τις γυναίκες (πόλεμος, καυγάδες, κάπνισμα, περισσότερο αλκοόλ, χειρότερη διατροφή κ.α.), άρα πάνε γυρεύοντας να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα.
Οι ερμηνείες αυτές ουσιαστικά έχουν ένα επίμαχο κοινό σημείο: ότι οι άνδρες έχουν περισσότερο στρες στη ζωή τους και αυτό τους «σκοτώνει» νωρίτερα (φυσικά οι φεμινίστριες πάντα έλεγαν ότι οι «γυναικείες» δουλειές σε ένα νοικοκυριό είναι εξίσου δύσκολες και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι -στατιστικά- οι παντρεμένοι ζουν αρκετά περισσότερο από τους εργένηδες).
Η νέα θεωρία, που κερδίζει έδαφος και φιλοδοξεί να ρίξει φως σε ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ανθρώπινης βιολογίας, διατυπώθηκε από τον καθηγητή Τομ Κέρκγουντ του πανεπιστημίου του Νιούκασλ, κορυφαίο γεροντολόγο διεθνώς, σύμφωνα με τη βρετανική «Ιντεπέντεντ» και το αμερικανικό περιοδικό «Scientific American».
Ο βρετανός επιστήμονας υποστηρίζει ότι το γυναικείο σώμα είναι πιο ικανό να εκτελεί τις εργασίες «συντήρησης ρουτίνας» που απαιτεί ένας οργανισμός, προκειμένου να διατηρεί υγιή και ζωντανά τα κύτταρά του.
Με τον τρόπο αυτό καθυστερεί τη γήρανση και τον θάνατο, παρά τη διαδεδομένη αντίληψη -ιδιαίτερα στους κύκλους των αισθητικών και της βιομηχανίας καλλυντικών, που παίρνουν υπόψη μόνο τις αλλαγές στο δέρμα- ότι οι άνδρες γερνάνε πιο αργά από τις γυναίκες.
Σύμφωνα με τον Κέρκγουντ, υπάρχουν πλέον επαρκή επιστημονικά στοιχεία για να υποστηριχθεί ότι ουσιαστικά οι άνδρες είναι βιολογικά πιο «αναλώσιμοι» από τις γυναίκες, επειδή τα κύτταρα του σώματός τους δεν είναι προγραμματισμένα να διαρκούν τόσο όσο των γυναικών. Η λεγόμενη «θεωρία του αναλώσιμου σώματος» (που πρωτοεμφανίστηκε πριν από χρόνια) τείνει πλέον να γίνει η κυρίαρχη επιστημονική θεωρία σχετικά με το γιατί γερνάμε και γιατί οι γυναίκες ζουν πιο πολύ.
Η θεωρία αναφέρει ότι αν και τα γονίδια είναι αθάνατα και μπορούν να ζήσουν για πάντα, με το να περνάνε από τη μια γενιά στην άλλη, το σώμα φθείρεται επειδή είναι σχεδιασμένο (γενετικά προγραμματισμένο) από την εξέλιξη και την φυσική επιλογή να ζει μόνο όσο χρειάζεται για να μεταφέρει τα γονίδια στην επόμενη γενιά, συνεπώς είναι αναλώσιμο.
Το σώμα, όπως ένα αυτοκίνητο, χρειάζεται «συνεργείο», δηλαδή συνεχή κυτταρική συντήρηση για να ανανεώνεται, όμως με το πέρασμα του χρόνου διάφορα «σφάλματα» (βλάβες του DNA) συσσωρεύονται στα κύτταρα και τους ιστούς.
Έτσι γερνάμε, επειδή το σώμα μας δεν μπορεί να αποφύγει τα γενετικά λάθη. Αυτά τα «σφάλματα», που σιγά-σιγά γίνονται όλο και περισσότερα, είναι πια πολύ δαπανηρά από ενεργειακή άποψη για την επιδιόρθωσή τους, γι’ αυτό τελικά το σώμα μας υποκύπτει και πεθαίνει. Το πότε αυτό -ο θάνατος- θα συμβεί, εξαρτάται από το πόση προσπάθεια το σώμα καταβάλλει για να συντηρήσει και να επιδιορθώσει τα σφάλματά του.
Και σε αυτό φαίνεται πως οι γυναίκες υπερτερούν, επειδή χρειάζονται μικρότερη προσπάθεια.
Αυτό συμβαίνει επειδή στους ανθρώπους, όπως και στα περισσότερα άλλα είδη ζώων, η κατάσταση του σώματος του θηλυκού είναι πολύ σημαντική για την αναπαραγωγική επιτυχία.
Το έμβρυο πρέπει να τραφεί μέσα στην μητέρα του και το νήπιο να την θηλάσει, πράγματα που εξηγούν γιατί το γυναικείο σώμα πρέπει να είναι πιο ανθεκτικό στον χρόνο από το ανδρικό.
Οι βιολόγοι έχουν πια βρει στοιχεία ότι τα θηλυκά στα περισσότερα είδη ζουν περισσότερο από τα αρσενικά. Τα πειράματα που έγιναν στο εργαστήριο του Κέρκγουντ, επίσης έδειξαν ότι τα θηλυκά έχουν καλύτερα συστήματα συντήρησης και επιδιόρθωσης του οργανισμού τους. Άλλες μελέτες έχουν ακόμα βεβαιώσει ότι τα κύτταρα που προέρχονται από το σώμα ενός θηλυκού, είναι καλύτερα στο να αποκαθιστούν τη ζημιά σε ένα σώμα, σε σχέση με τα κύτταρα που προέρχονται από το σώμα ενός αρσενικού.
Σημειωτέον ότι τα αρσενικά (π.χ. γάτες και σκυλιά) ζουν περισσότερο από τα μη ευνουχισμένα, ενώ κάτι ανάλογο φαίνεται πως συμβαίνει και με τους ευνούχους άνδρες, σύμφωνα με το βρετανό επιστήμονα, επειδή η μεγάλη ποσότητα τεστοστερόνης (που έχει ένας φυσιολογικός άνδρας) κάνει κακό στο προσδόκιμο ζωής του.
——————————————————————————————-
Η Βαλιάννα, ως δημοτική σύμβουλος στη Γλυφάδα!Η Αλίκη Μ, ως περιφερειακή σύμβουλος βορείου τομέα Αθηνών!ΚΑΛΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Είμαστε αναμφίβολα πιο σοφές..!
2 Φεβρουαρίου, 2010
Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο νέας γυναίκας, λάδι σε καμβά
Είμαστε πιο σοφές σίγουρα…
Λιγότερο κομπλεξικές – σίγουρα…
Κι έχουμε περισσότερο χιούμορ – σίγουρα…
Κι ας λένε ότι αργούμε…
Διαβάστε και μια επιστημονική τεκμηρίωση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Οι γυναίκες αργούν περισσότερο από τους άνδρες να καταλάβουν ένα αστείο
(και προσοχή διαβάστε και πίσω από τις λέξεις – όπως μόνο εμείς ξέρουμε…)
Η έρευνα έγινε από επιστήμονες του πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνιας, υπό τον καθηγητή Άλαν Ράις, διευθυντή του Κέντρου Διεπιστημονικών Ερευνών στις Επιστήμες του Εγκεφάλου. Η μελέτη βασίστηκε σε εγκεφαλικά πειράματα.
Με τη βοήθεια μαγνητικών τομογραφιών λειτουργικού συντονισμού (fMRI), μελετήθηκαν οι εγκέφαλοι δέκα ανδρών και δέκα γυναικών, στους οποίους οι ερευνητές έδειξαν διάφορα αστεία ή αδιάφορα καρτούν και, ανάλογα με το πόσο αστεία τους φάνηκαν, τους ζήτησαν πατήσουν ορισμένα κουμπιά.
Το πείραμα έδειξε ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούν περισσότερα τμήματα του εγκεφάλου τους, ιδίως του προμετωπιαίου φλοιού που ελέγχει την ερμηνεία του λόγου και την σε βάθος ανάλυση, από ό,τι οι άνδρες, για να «επεξεργαστούν» ένα αστείο.
Παράλληλα, οι γυναίκες έχουν εκ των προτέρων λιγότερη αναμονή ότι θα το βρουν αστείο.
Επίσης, όπως διαπιστώθηκε, αντιδρούν στο αστείο με μια ελαφριά χρονική υστέρηση σε σχέση με τους άνδρες, αλλά το απολαμβάνουν περισσότερο.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι γυναίκες φαίνεται να προτιμούν το πιο εξεζητημένο και «σοφιστικέ» χιούμορ και χρησιμοποιούν πιο πολύπλοκες εγκεφαλικές λειτουργίες για να αναλύσουν ένα αστείο.
Από την άλλη, στους άνδρες ένα αστείο ενεργοποιεί περισσότερο, όχι τον προμετωπιαίο φλοιό, αλλά τον επικλινή πυρήνα, δηλαδή το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που εμπλέκεται στην ανταμοιβή και την ευχαρίστηση.
Έτσι, οι άνδρες περιμένουν εκ των προτέρων να γελάσουν με το αστείο, αλλά όταν το δουν ή το ακούσουν, μετά πέφτουν πιο απότομα σε… κατάθλιψη.
Η ομάδα του καθηγητή Ράις διεξάγει ήδη νέα πειράματα με παιδιά για να διαπιστώσει αν οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στο χιούμορ είναι γενετικές ή επηρεάζονται κυρίως από το περιβάλλον μέσω των διαφορετικών εμπειριών ανατροφής.
Έχουν εντοπισθεί αρκετές διαφορές στην χρήση του χιούμορ ανάμεσα στα δύο φύλα.
Σύμφωνα με τον καθηγητή ψυχολογίας Ροντ Μάρτιν του καναδικού πανεπιστημίου του Δυτικού Οντάριο, οι άνδρες είναι πολύ πιθανότερο να χρησιμοποιήσουν «επιθετικό» και «εχθρικό» χιούμορ για να κάνουν κριτική ο ένας στον άλλο και να επιβάλλουν την κυριαρχική θέση τους.
Αντίθετα, οι γυναίκες τείνουν να λένε αστεία μεταξύ τους για να διατηρήσουν τις σχέσεις τους και να νιώσουν πιο άνετα.
Επιπλέον, οι γυναίκες είναι πιο ειλικρινείς.
Αν δεν «πιάνουν» ένα ανέκδοτο ή κάποιο άλλο αστείο, θα το πουν.
Στην αντίπερα όχθη, οι άνδρες, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν το αστείο, θα γελάσουν, για να μη φανούν… βλάκες.
Ακόμα, αν μια γυναίκα πει ένα αστείο, οι άνδρες γύρω της είναι πιθανό να μη γελάσουν καθόλου, ενώ αν ένας άνδρας πει το ίδιο αστείο σε λίγο, οι άλλοι άνδρες είναι πολύ πιθανό να ξεκαρδιστούν στα γέλια!
Τέλος, σύμφωνα και με τις απόψεις κωμικών, οι γυναίκες είναι γενικά πιο «απαιτητικές» στο χιούμορ τους και θέλουν ποιότητα στο αστείο για να γελάσουν, ενώ οι άνδρες είναι πιο εύκολο να γελάσουν με το παραμικρό – ακόμα και με κακόγουστα πράγματα.
ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ & ΦΙΛΕΣ 